Duitsland - Brazilië: 3-2.
Doelpunten Brazilië: Robinho (pen.), Neymar

Als je het zo leest vallen er (logisch) twee dingen op. Brazilië verliest een oefenwedstrijd van Duitsland, maar de meest bewierookte spelers scoorden ieder wel. Een snelle conclusie zou aldus kunnen luiden: het verlies lag in ieder geval niet aan Robinho en Neymar.

Niets is minder waar.

Brazilië is in 2014 het gastland voor de wereldkampioenschappen voetbal. Gezien haar ongeëvenaarde palmarès in de voetbalwereld (5 wereldtitels) is zij automatisch de gedoodverfde winnaar van deze editie.
Eenmaal eerder (1950) was Brazilië de gastheer en toen ging het op het laatste moment mis. In de finale verloor de Selecao met 1-2 van Uruguay. De blunder van kanariekeeper Barbosa verdoemde het vak van doelman in Brazilië voor minimaal 50 jaar. Waar hij loopt zal geen gras groeien, de Braziliaanse tegelwijsheid spreekt boekdelen.
Nu zal het mislopen van de titel niet opgehangen kunnen worden aan blunderende doelmannen, want sinds een jaar of tien beschikt Brazilië over zeer behoorlijk keepersmateriaal. Men kan kiezen tussen Julio Cesar van Inter Milan of de ons welbekende Heurelho Gomes van Tottenham Hotspur.
Nee, aan hen zal het ditmaal niet liggen.
Het probleem zit veel dieper.
Brazilië heeft gewoon een k*tploeg.
Excusez le mot, maar soms moeten man en paard niet geschuwd worden.

De analyse kan pijnlijk diep gaan, we kunnen de linksback onder de loep nemen, of de puinruimer op het middenveld, de zogenaamde strateeg op de flank, of godbetere de hazewindhond van FC Barcelona, Dani Alves, maar het Echte Probleem, de allesbeslissende reden dat Brazilië geen deuk in pakje boter zal schieten en alleen met behulp van zwaar marchanderende arbiters nog wat rondes zal overleven is het Aperte gebrek aan Echte Topvoetballers.

Robinho.
Neymar.
Schoolvoorbeelden van Wannabe Wereldtop.
Robinho werd omhoog gehyped door de wereldpers (De Nieuwe Pele!), aanstonds gekocht door Real Madrid, een jaar later snel verkocht aan de spilzieke Arabieren van Manchester City en nu niemendallend de pseudovedette uithangen bij AC Milan. Hij vindt zichzelf zo Gruwelijk Goed.
Robinho is om te lachen Zo Slecht.

Neymar is de volgende.
Met twee bezems in een winkelhaak over zijn schedel gedrapeerd is hij een opvallende verschijning op de Braziliaanse velden. Het ventje is 19 jaar, heeft een arrogante uitstraling vergeleken bij wie Cristiano Ronaldo een schuchtere schooljongen lijkt en draagt nu al het Heilige Nummer 10 van Brazilië. Ongetwijfeld weer een Nieuwe Pele. Je ziet dat hij de weelde nu al niet kan dragen. Hij wordt binnen dit jaar gekocht door Real Madrid (als reclame-object voor shirtmerchandising; de zogenaamde Beckhamconstructie), daar zakt hij al snel door het ijs en dan volgt een maffe sjeik die hem als speeltje aanschaft, mogelijk zelfs in Kazachstan of een andere olieput.

Waarom wordt het niets met Brazilië? Omdat deze twee spelers alleen voor zichzelf rondlopen op een veld. Zij zijn Larger than Life (vinden zij zelf), zij hebben geen medespelers nodig om te voetballen, in hun optiek is voetbal een individuele sport. L Art pour l art, heel leuk voor circus Boltini, maar met zulke egoisten is het slecht hazen vangen.

Brazilië, het elftal dat ook alweer dertig jaar geleden voor het laatst de samba op de velden vertoonde, probeert al decennia lang Europees zakelijk de winst binnen te spelen. In 1994 lukte dit met afbraakvoetbal en een fenomenale Romario, in 2002 haalde het de hoogste glorie met Ronaldo, Rivaldo en Ronaldinho, maar de laatste twee wereldkampioenschappen was het huilen met de pet op. Maar ja, van Romario via Ronaldo en Ronaldinho naar Robinho, dat is toch de broekriem flink aanhalen qua voetbal.
Neymar dan toch? Zijn voeten staan goed, maar die jongen kijkt verkeerd uit zijn ogen, daar gaat geen medespeler hard zijn best voor doen.
De gunfactor is ook bepalend.
Daar heeft Messi geen last van.