terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

we zijn er weer

We doen een plas en alles blijft zoals het was.
Een betere omschrijving van de uitblijvende reactie vanuit Oranjeminnend Nederland is er niet.
De pers is beangstigend stil gebleven, alsof het staatscommunisme censuur met verregaande gevolgen heeft ingesteld. Logisch ook, de media besloten met de aanvang van het WK in Zuid-Afrika collectief om het gezellig te houden. Geen wanklank, geen kritische noot, geen zeikstukje, geen objectief beschouwing, niets. Het moest leuk blijven, niemand wilde de Zwarte Piet toegeschoven kunnen krijgen als Oranje wereldkampioen was geworden. De journalistiek als geweten van de sport, niets van dat alles. Zelfs de azijnzeiker van de vorige toernooien, NOS-verslaggever Bert Maalderink, bleef in voorgekauwde paden hangen. O wee als je de flow van Oranje in gevaar bracht, wee het gebeente als de (blijkbaar uiterst fragiele) goedmoedige sfeer binnen de selectie uit de balans werd gebracht. Elke journalist wilde op de rondvaartboot naast de gewonnen wereldcup plaatsnemen, dus even geen geagiteerd stukje in de krant dat het voorgeschotelde Oranjegerecht toch wel erg weinig vlees noch vis bevatte. We deden allemaal nog even mee met de huldiging, lachten allemaal nog even alsof we toch vooral maar erg blij waren met het behalen van de finale. En ach, dat we in de finale ons laatste restje goodwill in de voetbalwereld verspeelden door als hondsdolle angsthazen op alles te schoppen wat bewoog en geen enkel moment durfden te vertrouwen op onze voetballende kwaliteiten, wie maalt daarom? Was het gelukt, dan waren we wereldkampioen!
Het lukte dus niet en na het verwerken van de laatste emoties, bij het opruimen van pletterpet, beessies en andere Oranjetroep bleek dat het voetballen niet om aan te gluren was geweest. Dat was natuurlijk klote als je moet toegeven dat het eigenlijk allemaal stiekem helemaal geen hosanna rechtvaardigde, dat het huldigen van Oranje voor het verliezen van de WK-finale met slecht en kapotgecontroleerd angstvoetbal als een tang op een varken sloeg en alleen maar de bevestiging van ons minderwaardigheidscomplex was. Wij geloofden niet werkelijk dat wij wereldkampioen kunnen zijn, daarom vieren wij het verlies, zoiets.

Dit WK gaat in de geschiedenisboeken van Oranje met Nederland als verliezend finalist. Dit waren wij ook in 1974 en 1978, maar toen werd er toch iets gepresteerd. Noem het Totaalvoetbal, noem het goed voetbal, noem het typisch Nederlands voetbal. We hebben toen een speelstijl op de mat gelegd die ons 30 jaar goodwill opleverde. Oranje, dat was het beste voetballand dat nooit een WK-titel won. De 2010-editie heeft niet bijgedragen aan dit imago. Sterker nog, Oranje als stijlvol, aanvallend equipe staat inmiddels te boek als een stel controlfreaks dat liever de tegenstander het voetballen onmogelijk maakt dan zelf iets te verzinnen. Afbraakvoetbal, dat is een titel waar je mee thuis kunt komen... NOT!

Gelukkig is het nieuwe seizoen weer begonnen, geniet ik van het feit dat tot op heden Luis Suarez, Ibrahim Afellay en Brian Ruiz nog niet zijn verkocht, speelt Dries Mertens de pannen van de Utrechtse daken, kan Feyenoord het een helftje tegen Benfica en Aston Villa volhouden en is het randgeneuzel weer in gang gezet met de hamstring van Arjen Robben. Roda JC deelt de punten met landskampioen FC Twente, Ajax deelt met FC Groningen, ondanks twee treffers van debutant Mounir El Hamdaoui, Feyenoord wint van Utrecht, Ola Toivonen scoort tweemaal voor PSV en oefent Oranje komende woensdag tegen de Oekraine.
Het feest is weer begonnen, de neverending story.

copyright by © judge