terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

WK: om het echie

Spelen om het echie is toch anders. Als je er als team nog niet staat is een laatste kans er eentje om te grijpen. Dit klinkt nogal Cruijffiaans, maar Johan heeft op zijn onnavolgbare wijze wel erg vaak gelijk. Zo is de publieke vernedering van Engeland, scheel getikt te worden door aartsrivaal Duitsland en 4 treffers incasseren, terug te voeren op de reeds jaren geleden ingezette aankooppolitiek van buitenlandse vedetten.

Het begint met de doelman: Robert Green, de blunderaar in de openingswedstrijd tegen de VS, ik zou niet weten waar hij speelt. Zijn vervanger David James staat onder de lat bij het gedegradeerde Portsmouth. Bijna alle clubs in de Premier League hebben buitenlandse doelwachters onder contract. Nu lag het probleem niet eens bij de keepers, maar in alle linies daarvoor. In Engeland spelen de grote clubs al jarenlang niet meer Engels. Dat is logisch, zou JC oreren, kijkend naar de trainers. Wenger, Benitez, Mourinho, Ancelotti, Mancini, niet echt Angelsaksisch klinkend. En dan Fabio Capello als bondscoach. Capello heeft een palmarès waar een paard de hik van krijgt, maar hij is en blijft een Italiaan. Italiaans opgevoed, Italiaans voetbal gespeeld, een Italiaans gedachtengoed over voetbal, gebaseerd op een Italiaanse mentaliteit. Ik zeg maar, zo iemand gaat het Engelse voetbal echt niet snappen.
De supporters verwachten op zijn minst strijd en inzet en hopen daarnaast dat zij iets van het voetbal terugzien dat zijn wekelijks via Match of the Day voorgeschoteld krijgen: Topvoetbal. BBC-analist Alan Shearer zei voorafgaand aan het ultieme treffen het volgende: voorafgaand aan de wedstrijd zou iedereen op elke positie de Britse speler verkiezen boven de Duitse. (Een inkoppertje, ik deed het ook.) Na afloop at hij zijn eigen woorden op met de volgende uitspraak: in Duitsland zullen ze denken, wat een mugs! (vertaling: naïevelingen, sukkels)


De blamerende uitschakeling in de poulefase van Italië is het gevolg van eenzelfde politiek. Bijna iedere fatsoenlijke speler in de Serie A heeft zijn geboortegrond elders. De winnaar van de Champions League, Inter Milan, speelde de finale met elf(!) buitenlanders, inclusief een Portugese coach.
Need I say more?

Italiaans verdedigen, Engels opportunisme, we hebben het niet gezien. Alleen de Argentijnen verloochenen hun landsaard niet. Zij houden van de bal en onder bezielende leiding van De Beste Voetballer Ooit, Diego Maradona, goochelen zij wat af op het veld. De verdediging is gammel, maar als je aanvallend zoveel druk en doelpunten kunt creëren (3-1 winst op Mexico, kwartfinale bereikt) sta je er goed voor.
Ook het Echte Brazilië hebben we niet mogen meemaken, maar ik vermoed dat we dat ook niet gaan zien. Bondscoach Dunga is een zakenman en de leerling van Pareirra, die met foeilelijk voetbal de wereldtitel in 1994 binnenhaalde. In zijn privè-collectie heeft Dunga stiekem videobanden van Dieter Eilts, want ik zie het middenveld en verdediging de bal wegroeien met het gemak van een Oostduitse Feldwebel. Het Jogo Bonito, een prachtige NIKE-campagne met in de hoofdrol Ronaldo en Ronaldinho, ik zie het niet meer gebeuren. Binnenkort op tv: Koop nu de NIKE Mercurial Vapor, om de bal de dampkring in te rammen! Felipe Melo zweert erbij!

Vanmiddag mag Oranje laten zien dat zij bij de beste 8 landen van de wereld behoort. Slowakije is de tegenstander, op papier een makkie, om het echie weet ik het nog zo net niet. Teveel Grote landen struikelen over de kleintjes, teveel landen hebben hun gedachtegoed verkwanseld aan buitenlandse trainers. Of erger, geen vertrouwen meer in het genetisch bepaalde spel van het thuisland. Oranje staat voor aanvallen, de VOC-mentaliteit, flegmatiek, kunst, hoogbegaafd. Het sleutelwoord op dit WK is echter: controle.
Dat is nu nèt niet wat Oranje zo gevreesd maakt. Controle is de rem erop, een stapje naar achteren in plaats van afjagen, de linksbuiten met de back mee laten lopen, een meewerkende spits.
Ik word er niet vrolijk van, we doen iets waar we uiteindelijk niet zo goed in zijn.
Net als de Engelsen.
Net als de Italianen.

Wanneer gaan we nu ècht Voetballen?

copyright by © judge