[Robin van Persie heeft de discussie omtrent fysiotherapeuten weer geopend. Hij wenst toch zijn eigen peut, de in de voetbalwereld alom bekende Leo Echteld, mee te nemen naar het WK in Zuid-Afrika.]

Robin van Persie zwikt tijdens een trainingspartijtje in Zuid-Afrika door zijn enkel. Direct komt zijn eigen fysiotherapeut, Leo Echteld, aangesneld.
Een eerste diagnose luidt: enkelbanden verrekt.
KNVB-fysio Jorgen van Hattem komt met ijszakken aangelopen, koelen is het devies.
Stop, roept Echteld, wat doe je nou?
Van Hattem kijkt verbaasd.
Echteld wenkt naar het aanperkende weilandje waar Mariana Kovacevic een zwanger geitje loopt te aaien.
Echteld maakt het internationaal bekende gebaar, met de vinger onder de keel doorhalen, en Mariana zet een slagersmes in het geitje.
De placenta wordt vakkundig verwijderd en om de pijnlijke enkel van Robin gedrapeerd.
Even vier uur blijven liggen, Robin, adviseert Mariana.
Echteld kijkt zenuwachtig om zich heen en schreeuwt: waar blijven de parasols? De enkel moet op temperatuur blijven!
De training wordt stopgezet, want Robin ligt pontificaal op de middenstip, omringd door parasols te stinken in een placenta.
s Avonds krijgt bondscoach Van Marwijk de oorzaak van het letsel voor de voeten geworpen.
Het gras is niet goed, verordonneert Echteld, te hard voor de enkels van Robin.
Er moet gras uit Engeland worden ingevlogen, want de enkels van Robin zijn gewend aan het gras van Arsenal.
Ondertussen kijkt Mariana bedremmeld toe.
En wat is er met jou, bitst Van Marwijk.
Ik had maar één zwanger geitje en dus maar één placenta en nu is ook André Ooijer door zijn enkel gegaan.
Dan stopt ie zijn enkel maar in de reet van het geitje, briest Van Marwijk.
De ogen van Mariana lichten op.
Goed idee, zegt ze en verlaat opgelucht de kamer van de bondscoach.

Waar stopt het individu en begint het collectief?
Voetbal is een teamsport, een team dat bestaat uit een baas, de bondscoach, de spelers en de begeleiding.
Het is een teken aan de wand dat Van Persie zich niet wil onderwerpen aan de medische staf van de KNVB. Indirect zegt hij het vertrouwen op in de kunde van de bondspeuten en dus in de keuze van de bondscoach voor zijn medisch begeleidingsteam. Wie is dan nog de baas? Van Marwijk? Ik dacht het niet.
Als je spelers een keuze wilt bieden zet je pindakaas en aarbeienjam op tafel. Waarmee ze het brood beleggen mogen ze zelf kiezen. Maar als er tien rondjes om het veld moeten worden gesprint, dan is er geen keuze. Of je haalt de eindstreep, of niet, je hoeft na vijf rondjes niet het veld af te lopen met de melding dat het voor jouw spieren niet zo goed is, al dat gedraaf. En als Van Marwijk wil weten hoe een speler er conditioneel en spiertechnisch voor staat, dan vraagt hij dat aan de bondsarts. Het lijkt mij van den zotte als chef de clinique Goudswaard dan met Leo Echteld gaat bellen voor een consultje Robin.

In 1990 eiste reservekeeper Stanley Menzo een gestevende vouw in zijn keepersbroekje. Wellicht is er toen een strijkvrouwtje ingevlogen, of zou toenmalig bondscoach Leo Beenhakker zelf de strijkbout ter hand hebben genomen? Menzo keepte geen minuut op het WK, maar zat wel mooi met een strakke vouw in zijn bilnaad te banken. Dat zat toch een stuk lekkerder.

Hoe ver ga je als speler?
Hoe ver laat je toe als bondscoach?
Onder Michels had Robin al thuis gezeten. Of niet, maar wilde Michels van niets weten om zijn gezag niet aangetast te zien. Onder Michels gebeurde ook het een en ander, maar de Generaal was sluw genoeg om dan even de andere kant op te kijken.
Johan Cruijff was de gedoodverfde bondscoach voor het WK 1994 in Amerika. Het liep stuk op het feit dat Cruijff de gehele medische staf van de KNVB thuis wilde laten, omdat Johan zijn eigen staf van FC Barcelona wilde meenemen. Daarmee kon hij lezen en schrijven. Of, en dat is aannemelijker, zij konden het Cruijffiaanse koeterwaals ontcijferen.
Cruijff: Kennie spelen?
Fysio: Hij ken niet spelen, Mister.
Cruijff: dus hij kennie spelen?
Fysio: inderdaad, Mister.

Een speler van Oranje wordt ingehuurd voor de duur van het WK. Voor zijn diensten krijgt hij een behoorlijk salaris overgemaakt en ontstaat er een tijdelijke arbeidsverhouding. Het is aan de speler of hij de arbeidsvoorwaarden accepteert, hierover kan hij onderhandelen (dat doet Van Persie dus nu, alleen via de media en daarmee creëert hij een probleem voor de bondscoach en ondermijnt hij het teambelang), maar het is aan Van Marwijk of hij het verzoek honoreert. Stiekem, op zijn Michels, kan niet meer en dat is ook voor Van Marwijk een probleem. Hij zal nu openlijk zijn eigen organisatie moeten afvallen met het inwilligen van de wens van Van Persie, of hij laat Robin thuis.
Take it or leave it.
Letterlijk.
Goed gedaan, Robin.
Het gezeik is begonnen.