terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

beslissend momentje

Italië - Nederland, een vriendschappelijke interland, ammehoela.
Leuk initiatief, we doen als Oranje een gift aan de door een aardbeving getroffen bewoners van Pescara. Er konden welgeteld 25.000 euri vanaf. Per speler? Nee, als geheel. Nu krijgt de gemiddelde Oranje-klant dit totale bedrag elke drie dagen overgemaakt, dus de Italiaanse bevolking moet er stil van zijn geweest. Saillant was de opmerking van Eljero Elia: hij wist niet eens dat er een donatie gedaan werd. En dan laat je de aanvoerder en huidige wereldkampioen Fabio Cannavaro de cheque in ontvangst nemen. Hij voelde zich voor lul gezet door de geste van Oranje, dat bedrag geeft hij fooi als hij een avondje is wezen stappen. De toon was dus gezet.
De eerste die de dankbaarheid van de Italianen mocht ontvangen was de kersverse spits van Oranje, Robin van Persie. Giorgio Chiellini, part-time uitbener in het slachthuis van Pisa, kraste een paar enkelbanden doormidden en Arsène Wenger zag dat het fout was. Arsenal vele weken zonder de scorende spits, dag kampioenschap. Plaatsvervanger Klaas Jan Huntelaar bakt er vervolgens niets van, net als zijn companen namens Nederland. Het was een moeilijke pot, veel weerstand, harde tackles, grimmigheden alom en een hoeveelheid fouten die zijn weerga niet kende. Toch hield Oranje stand, soms met kunst en vliegwerk, maar de huidige wereldkampioen kwam er niet door. De wedstrijd, speltechnisch amper aan te gluren, was er eentje die het predikaat vriendschappelijk voor altijd naar het rijk der fabelen verwees. En dat was maar goed ook, alleen wanneer weerstand wordt opgevoerd is er van een test sprake. Verdedigend, de achilleshiel van Oranje, bleef het Nederlands elftal overeind, aanvallend wist het geen potten te breken, op een enkel momentje na.
Het is dit momentje dat mij noopt om tòch deze column te wijden aan deze wedstrijd, en dan ook enkel en alleen dit momentje. Het momentje kan U eenvoudigweg zijn ontgaan, of dat het na het lezen van deze column weer terugkeert in het geheugen. Het was het momentje dat wedstrijden beslist.

Ongeveer de 25e minuut. Italië is in de aanval en heeft haar verdedigende stellingen dus voor even verlaten. De bal wordt onderschept en op rechts krijgt Gregory van der Wiel de vrije doortocht. Met de bal aan de voet komt hij op 25 meter van de achterlijn, terwijl in het centrum Huntelaar is meegesprint. Tussen Huntelaar en Van der Wiel bevindt zich hemelsbreed slechts één meesprintende Italiaanse verdediger. Huntelaar anticipeert op de breedlegger schuin vóór hem, in de ruimte rond de zestienmeterlijn. Deze plek is ideaal voor de bal, omdat de afstand met keeper Buffon te groot is voor laatstgenoemde om de pass te onderscheppen. Buffon kan dus niets anders dan blijven staan, wachten totdat Huntelaar de bal in zijn voeten gespeeld krijgt en dan maar hopen dat hij de bal zou kunnen keren.

We hebben het over Huntelaar, de Hunter, de man die voor Ajax 76 keer doeltreffend was in 92 wedstrijden, bij Real Madrid in 20 (meestal invalbeurten) wedstrijden 8 keer scoorde, deze Huntelaar dus. Huntelaar gaat niet missen, Huntelaar gaat 0-1 maken in een wedstrijd die verder op slot zit, geen kant uit kan, degene die scoort is winnaar, gegarandeerd. Alleen moet Van der Wiel de bal nog geven. Het is geen moeilijke bal, hij mag over de grond, met binnenkant rechtervoet. Dat moet ook Van der Wiel nog wel lukken. De hartslag van Huntelaar gaat met iedere stap die hij verder zet omhoog. Omhoog? Zodra Klaas Jan het strafschopgebied nadert gaat de rikketik normaliter naar nivootje comfortzone, waarom nu niet?? Omdat die zak hooi van een Van der Wiel, die Twittersukkel, die Lil Wayne pigmeeën fan, die winnende bal niet geeft! Omdat hij met de bal naar de achterlijn gaat! En daar de bal verspeelt ...

Voetbal wordt soms beslist op kleine momenten. Dit was er eentje van. Op een WK krijg je tegen sterke tegenstanders soms slechts een klein momentje waarop je kunt toeslaan. Dàn moet je toeslaan, daarna is het weg.
Je houdt als Oranje de nul, je laat zien dat je scherp kunt doordekken, de bal afjagen, de tegenstander geen ruimte geven om te scoren, je doet als Oranje alles wat je eigenlijk niet zo heel goed kunt en tòch kunt opbrengen. En dan ga je in balbezit, met een cruciale uitbraak en een steeds groter wordende kans op de zege, zò met een mogelijkheid om als Van der Wiel. Dàt is het enige waaraan nog hard gewerkt moet worden, het lezen van het moment, de situatie inschatten op haar nog onontgonnen mogelijkheden en dan de juiste beslissing nemen.

Huntelaar was laaiend.
Hij had gelijk.
Een nuttige interland, toch.

 

copyright by © judge