terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

genocide

Als voetballiefhebber gaan we zware tijden tegemoet. Gisteravond pleegden de moordenaars van het spel op een haar na een geslaagde aanslag. In de 93e minuut kon de brute misdaad ternauwernood worden verijdeld door twee kleine mannetjes. De eerste voetbaldwerg (169 cm), luisterend naar de naam Lionel Messi, wist het overzicht te bewaren nadat hij een mislukte roeibal uit de menselijke muur van tegenstanders onderschepte. Hij plaatste op maat naar de vrijstaande Andrés Iniesta. Laatstgenoemde, slechts 170 centimeter tellend, streelde de bal met een nonchalant (en dus (een vereiste!) ontspannen (in een kolkend stadion vol anti-sentimenten) gevoelige rechterbuitenkant naar haar eindbestemming: de kruising. 1-1.

Het zal ongetwijfeld tegen enkele haren instrijken, maar wat Guus Hiddink in de halve finales tegen Barcelona door zijn Chelsea op de mat liet leggen was een regelrechte schande voor iedereen die van het voetbal als schouwspel kan en wil genieten.
Een retrospectie:

20.45 uur.
Zitten op een bank.
Een koud pilsje in de hand.
Een goede vriend over de vloer.
Chelsea - Barcelona, de return.
Chelsea met twee spitsen (Anelka en Drogba), in plaats van alleen Drogba, zoals de eerste halve finale.
Zou Chelsea misschien gaan aanvallen?
Hoop vervult het hart, de kansen op een spetterende wedstrijd lijken vergroot.
Het fluitsignaal.
De dreun na 8 minuten, als een geblokkeerd schot van Lampard voor de voeten van Essien valt. Uit het niets doet hij wat iedereen zou doen, de bal op de pantoffel. Glorie of schouderophalen. Zulke ballen mag iedereen nemen, het is immers niets. Het wordt dus alles als de bal onderkant lat binnenramt: 1-0.
Beide ploegen hadden nog geen rechten opgebouwd, maar Chelsea neemt dus alvast een voorschot op de zege.
Daarna wordt het dik tachtig minuten retinale marteling.
tot de rust gegarneerd met pro-Chelsea commentaar door een nazaat van Goebbels.
Frank Snoecks is, zoals zovelen, besmet met het Varsseveldvirus.
Alles wat Guus Hiddink doet, zegt, aanraakt, onderspuugt of nadruppelt is goed.
Is doordacht.
Is geniaal.
Is Nederlands.
Is ons.
Ik ben ook Nederlander, net als Guus, dus ik ben ook briljant.
Zoiets.
Jezus had eenzelfde invloed.
Cruijff in zijn tijd ook.
Een aura dat onderdak biedt.
Waar je dezelfde taal spreekt.
Hun zestien is als een grabbelton. Steek je hand erin en je krijgt een penalty.
Appeltje-eitje.
Je begrijpt elkaar.
Het ontstijgt de ratio.
Het klopt, want je hebt allebei weleens van de Veluwe gehoord.
In Madurodam geweest.
Je denkraam past zich aan.
De commentator roemt het overzicht van Essien als hij een bal op 60 meter van eigen doel terugspeelt op de keeper.
Wat een inzicht!
Iedereen zou denken dat hij de bal in aanvallende richting zou verplaatsen.
Dus niet.
De hand van Guus, het strijdplan.
Hiddink heeft de elf multimiljonairs destructies gegeven.
Een menselijke muur. Barça van scoren afhouden, dat is alles.
Vermoordt het spel.
we zien Drogba en Anelka gebroederlijk in het eigen strafschopgebied ballen wegroeien.
De commentator vermeldt trots dat de aanvaller Malouda binnen de club geroemd wordt om zijn verdedigende inzet.
De wereld op zijn kop.
Ballack, ooit een van de gevaarlijkste aanvallende middenvelders op deze planeet, hanteert de kolenschop. Ballen over de zijlijn schieten, ins Blaue Hinein, maakt niet uit, weg.
Lampard, meer dan 100 treffers op zijn naam als middenvelder, is verder dan ooit verwijderd van een doelpunt.
De wedstrijd moet dood.
We willen het zilver.
ten koste van alles.
Hup Guus.
En dan is het nog maar rust.
De tweede helft hetzelfde spelbeeld.
Barcelona valt aan, Chelsea weet niet eens meer dat het bezig is met voetballen.
De bal wordt blind naar voren geknald.
Naar wie?
De spitsen staan rugdekking te geven aan de keeper.
Alles voor de zege.
Het strijdplan werkt.
Nog 25 minuten tegen tien man die wèl van voetbal houden.

Het einde nadert.
Guus wisselt Drogba voor een extra verdediger.
Nog een moordenaar erin.
Wat een moed.
Wat goed gezien van Hiddink.
Iedereen in Nederland, nee, de hele wereld geniet.
De blessuretijd.
Het kan niet lang meer duren voordat Hiddink en Chelsea laten zien dat succes brandschattend wordt binnengehaald.
Dat je het spel moet verkrachten om met een beker boven je hoofd te staan.
Realistisch heet dat in het jargon.
Aanvallend voetbal is voor zwevende idealisten.
Die moeten maar naar oude videobanden kijken als ze oogstrelend spel willen zien.
Daar win je nu geen prijzen meer mee.
Het gaat alleen maar om het winnen.
Zo is Abramovic stinkend rijk geworden.
Slachtoffers hebben geen stem.
Naievelingen.
Oprotten.
Minuut 93.
Het is klaar.
Nog één keer een bal wegrammen en dan zijn we er.
Essien, de maker van de winnende, wil de bal voor de laatste maal de tribune inroeien.
Hij raakt de bal verkeerd.
Hij belandt bij Messi.
Iniesta.
Goal.
Bye bye Chelsea.
Jammer Guus, bijna onsterfelijkheid.
Met massamoord.
Het voetbal wint.
Nog net.
Hoe lang nog?

copyright by © judge