terug_naar_homepage
login_linkspoot
lees_ook

seizoen 15/16:
figuranten
Butterfly
keuzes
Johan Cruijff
Jetro
kijk en zicht
verwondering
cyclus
pijnbank
spelletjes
kleurloos
Realisten en romantici
Blind

Sesamstraat Bert

Zo, we zijn bijna in Zuid-Afrika. In de poule der krukken is de minst gemankeerde koning en dat blijkt Oranje te zijn.
Dirk Marcellis speelde fantastisch in de WK-kwalificatiewedstrijd tussen Oranje en IJsland. Hij heeft het heel goed gedaan, tot de 73e minuut zelfs foutloos, aldus bondscoach Bert van Marwijk. Dirk Marcellis heeft 90 minuten lucht staan dekken; geen directe tegenstander, en anders kwam deze uit IJsland. IJsland telt evenveel inwoners als de provincie Utrecht voetballers telt. En het niveau is navenant.
Ryan Babel wordt geprezen omdat hij in dezelfde wedstrijd zesmaal zijn directe tegenstander passeert, de internationaal totaal onbekende Per Ongeluksonn. Zesmaal weet Babel de bal daarna dusdanig klote voor te geven dat hij hem wellicht beter direct over de achterlijn had kunnen jagen, om zo een mogelijk fatale counter te voorkomen. In het treffen tegen Noorwegen wordt hij vies gefileerd door een achterlijke staatsmongool en moet hij het veld ruimen. Ik zie Babel heel graag verdwijnen uit Oranje, maar dit gun je deze jongen ook niet. De Noren speelden een irritant debiel spelletje en hebben hun laatste kans verkloot tegen Nederland. Maar zoals hun vorige bondscoach ooit treffend liet optekenen: Noorwegen speelt het beste als zij de bal niet heeft. Kijk, dat is nog eens in de spiegel kijken! Alleen toch jammer dat die zeehonden- en walvismoordenaars, die leegvissers van de Noordzee, niet subiet stopten met het verkrachten van wat zij toch denken dat voetbal is. Ga schaatsen maken, oude videobanden van Johan Olav Koss kijken, een fjord uitgraven (of wat doet een Noor eigenlijk in het weekend?), maar blijf buiten de lijnen van een voetbalveld.

Hebben wij dan het alleenrecht op het spel verworven? Zijn wij dan de chosen ones die de wereld weer gaan verbazen met onze manier van spelen? Ik betwijfel het. En het waarom is mij na drie potten Bert van Marwijk duidelijk geworden. Bert heeft totaal geen eigen inbreng bij Oranje en zal dit ook niet meer krijgen ook. Hij is een lakei van de bond, een slippendrager van de spelers.
Waarom, zie ik U denken? Vanwaar het schofferen van de kersverse bondcoach die ons al met anderhalf been op het WK 2010 heeft geplaatst?
Lees en wellicht huiver.

In 2002 won Bert van Marwijk als trainer van Feyenoord de UEFA-cup. Hij vertrok een jaar later naar Borussia Dortmund en kwam afgelopen seizoen weer terug bij de Rotterdamse grootmacht. De systemen die Van Marwijk liet spelen waren 4-3-3 en 4-4-2.
In 2004 werd Marco van Basten bondscoach van het Nederlands elftal. Tot april 2008 liet Van Basten zijn Oranje voetballen volgens het hem welbekende 4-3-3 systeem. Na een gesprek tussen de bondscoach en de Big Seven (de zeven belangrijkste spelers in Oranje op dat moment) was het gebeurd: de spelers kwamen aan de macht. Van Basten zelf zei hierover: Ik denk dat het goed is geweest om spelers op deze manier alvast deelgenoot te maken van de campagne richting het EK. Als staf hebben wij ideeën, spelers hebben ideeën en we moeten zien te komen tot een duidelijke aanpak waarin iedereen gelooft. De spelers zijn nu onderling uitgekomen bij een speelwijze met vier verdedigers, twee controlerende middenvelders, daarvoor drie creatieve mensen en een diepe spits.
Klaar. De spelers zijn uitgekomen bij een speelwijze en dat was het dan. Exit Oranje-speelstijl, exit mooi en herkenbaar voetbal, adios aan de exceptie die wij toch altijd waren.
Ik zal U deze dramatische retoriek even nader verklaren. Marco van Basten liet de spelers bepalen hoe zij dan wilden spelen. Dat kunnen spelers helemaal niet goed bepalen, omdat zij zelf onderdeel zijn van het te verkiezen spel. Haantjes als Sneijder, Van der Vaart, Van Persie, maar toen ook Seedorf, zullen elkaar niet openlijk aanvallen dus sneller opteren voor een overvol middenveld zodat iedereen kan spelen. Deze verkregen macht zullen zij niet zonder slag of stoot afstaan. Zij hoeven slechts resultaten te behalen en daarmee snoeren ze criticasters de mond. Mooi voetbal, ach, op het EK 2008 tegen Italie en Frankrijk genoot het publiek met volle teugen. Men wil een zege vol dramatiek, al dan niet terecht. De wijze waarop is ondergeschikt.
En daar wringt de schoen. Bert Van Marwijk nam in augustus klakkeloos de recent ingevoerde strijdwijze over.
Hoe werkt dat? Een bierviltje met namen van spelers? Maar dan wat anders genoteerd? De spelers zelf weten al lang hoe dat moet worden gespeeld, dus Bert, schuif aan en dan leggen we het jou ook even uit? Maar wel bekkie houen, Bert, het is ons systeem. Gewoon gaan zitten, wij doen de rest. En als het mis gaat, ja, dan moet jij even aan de bak. Lul maar wat.
Is dat het? Is voetbal een spelletje vol toevalligheden en degene met de beste spelers wint uiteindelijk toch? Dan heb je toch geen trainer meer nodig? Dan gaan we toch weer 35 jaar terug in de tijd? Toen de aimabele Fadronc als keuzeheer Oranje begeleidde? Hij snapte er geen zak van, liet de spelers maar aanrommelen, haalde nipt het WK van 1974, maar werd toen uiteindelijk (waarschijnlijk omdat Cruijff de macht definitief overnam) als marionet aan de kant geschoven door supervisor Michels?
Ziet Bert zichzelf ook als die marionet? Hij laat zich een tactiek opdringen die tot augustus nooit de zijne is geweest. Dat kan nooit goed gaan.
Om met Cruijff te spreken: als je dan ten onder moet gaan, dan met je eigen spel en niet dat van een ander.
Bestel de bloemen maar vast, Bert gaat het niet redden.
Wie wordt de supervisor in Zuid-Afrika?
Als we er tenminste nog iets van willen maken.
Of zijn we al blij als we erbij zijn?
Ik niet.
En U?

copyright by © judge