De eerste dreun is uitgedeeld. In Italië staat de toren van Pisa nog schever, het libido van de Mediterrane macho is eventjes gedaald tot onder nul. De wereldkampioen kreeg op zijn voetbalbroek van Oranje, de Angstgegner van iedere ploeg. Wij weten wat ons te wachten staat tegen Italianen, Fransen of Roemenen, zij weten alleen dat Holland eng is om tegen te spelen. Wij vallen aan, omdat het in onze landsaard zit, maar kunnen na afgelopen maandag ook onder druk een resultaat uit het vuur slepen. Mijn persoonlijke favoriet, Rafael van der Vaart, stoempte de meeste meters van allemaal uit zijn benen: dik 11 kilometer. Dat is voor zijn rechterbeen al een belachelijke hoeveelheid, zijn fonkelende linker moet zich hebben afgevraagd of deze niet aan gedrogeerde Oost-Duitser was uitgeleend. Een linkspoot vol magie en mysterie die wordt gebruikt om corrigerende kilometers te maken, een blasfemie voor de puristen. Raffie deed het zonder morren, hij weet (mogelijk opgepikt bij onze Oosterburen) dat de Slag om de Vierkante Meter uiteindelijk kan leiden tot de Overwinning.
Frankrijk trachtte zonder idee (lees: Zidane, copyright Hugo Borst) de punten aan de stugge Roemenen te ontfutselen. Ook de cowboys van de Karpaten kwamen zonder overwinningsdrang de piste op. Chivu achterin en een ros naar voren, gokkend op de onvoorspelbare Mutu. Te pover voor een eindronde, terecht de puntendeling.

Don Leo kreeg met zijn Polen al na enkele minuten een dot van kans om iets van het oorlogsverleden uit te wissen, maar kansen voor open doel bleken parels voor de zwijnen. De Duitsers lieten de fatale dolkstoten uitvoeren door een landverrader, de in Polen geboren Podolski. Ingetogen vierde hij zijn dodelijke treffers, de suggestie wekkend alsof hij dit niet wilde doen (Ich habe es nicht gewollt), maar zijn schoenen tooiden zich met de Germaanse vlag.
De Kroaten kregen na 4 minuten een strafschop tegen gastland Oostenrijk. Supertalent Modric verzilverde de door arbiter Vink terecht toegekende penalty. Daarna was het over en sluiten qua wedstrijd. Oostenrijk probeerde nog wel, maar ontbeerde niveau om de luie Kroaten alsnog over de kling te jagen. Prachtige voetballers herbergt het elftal van coach Bilic, maar hun aperte vakantiemetaliteit kan een sta-in-de-weg naar glorie betekenen.

Hiddinkski had de pech dat de paal en lat een treffer tegen Spanje in de weg stonden. Dat naïviteit de Russen de uiteindelijke das omdeed is kostbaar, maar men hoeft nog niet te treuren. Rusland legde enkele ragfijne combinaties op de mat, dat moet toch in de volgende groepswedstrijden de benodigde punten kunnen opleveren.
Europees kampioen Griekenland liet een staaltje anti-voetbal zien dat in deze fase van een eindronde nog nooit eerder was vertoond. De allereerste wedstrijd en dan rücksichtlos het verdommen om te voetballen, terecht dat zij het loon van de angst kregen uitbetaald door de Zweden. Niet dat Zweden uitblonk in aanvallende intenties, verre van dat.

Co-host Zwitserland verloor ongelukkig van de armetierig ogende Tsjechen. Portugal deed haar plicht tegen de Turken. Ik zie in deze groep geen kanshebber voor de titel, ook de Portugezen niet. Zij zijn met hun gedachten niet volledig en alleen bij het toernooi, maar hebben nevenzaken op hun netvlies. Christiano Ronaldo wil naar Real Madrid, Deco moet weg bij Barcelona en coach Scolari is in onderhandeling met Chelsea. Ondanks alle professionele praatjes is men in het Portugese kamp bezig met het zorgen voor numero uno: zichzelf.

Forza Olanda!