Teveel voetbal.
Je zou denken dat er nooit genoeg voetbal in een elftal kan zitten, maar de achtste finales Champions League bewijzen het tegendeel. Zowel Arsenal als Barcelona kregen het lid lelijk op de neus tegen respectievelijk PSV en Liverpool. De ploegen van Wenger en Rijkaard zijn wereldwijd vermaard om hun aanvallende en op techniek gestoelde manier van voetballen. Eenmaal op de heupen en geen tegenstander is opgewassen tegen het ragfijne combinatiespel, het één keer raken, de versnelling en de individuele brille. Voor de toeschouwer een genot om naar te kijken, zelfs de aartspessimist verschiet even van kleur bij het zien van zoveel spelvreugde. Voetbal kan vluchtige kunst zijn.
Maar het is met kunst als met Bossche bollen. Eentje is heerlijk, maar na twee heb je er echt de buik van vol. Lekker is lekker omdat het maar eventjes duurt. Aan tafel, tussen de lakens, op het veld. Lekker is ook lekker omdat je vies hebt. Of gewoon. Spercieboontjes met gekookte aardappelen. Gewoon en lekker naast elkaar. Jan Kromkamp en Thierry Henry. Carragher en Ronaldinho.

Arsenal wordt verslagen door een Tank, Barcelona door gasten die elkaar met golfclubs te lijf gaan als iets ze niet zint, de sterren van Real Madrid verlaten het miljoenenbal door bloedzuigers als Marc van Bommel. Het is niet toevallig dat deze verliezers een surplus aan ravissante techneuten in dienst hebben, maar als het op straatvechten aankomt de moederschoot al te lang zijn ontgroeid. Ik ken geen voetballer wiens wieg in de equivalenten van Aerdenhout of Blaricum heeft gestaan, maar de prima donna/’s van de groene dansvloer zijn het contact met de sloppen waar ze vandaan kwamen te vaak kwijt. Alsof het harde werk, het sleuren en beuken waar wedstrijden die niet op techniek beslist zullen worden, die niet lopen volgens de ingestudeerde hogeschoolpatronen, te min geworden is. Meunen, dat is voor de anderen.
Ik betrapte twee weken terug zelfs een Motta, niet echt het toonbeeld van oogstrelende hoogstandjes, op een frivoliteit waar hij toch echt niet voor in dienst van FC Barcelona is gekomen. (Een balletje achter het standbeen naar een medespeler. Het balletje mislukt.) Dan weet je, het einde is nabij.

Hoe anders acteert een Liverpool, met onze eigen Dirk Kuyt uit Katwijk in de spits, een speler die zich een slag in de rondte werkt op een positie die van oudsher aan een heer van stand was voorbestemd. Een doelpunt maken, dat mochten slechts de uitverkorenen, herkenbaar aan het shirtnummer 9. Arouna Kone en Jefferson Farfan zijn eveneens exponenten van de nieuwe zakelijkheid: eerst werken, sleuren en jagen op kansloze ballen. Net als alle andere spelers. Edward Linskens is trots, dat kan niet anders. Een Romario is niet meer van deze tijd, iemand zonder klei onder de nagels is statistisch gezien gewoon eentje minder in de loopgraven. En dat is de voetbaloorlog die PSV, Liverpool en Bayern München voeren.
De tactiek van de langste adem.
Ouderwets, Duits zo u wilt, op conditie.
Zolang de linies gesloten blijven en de bevelen worden opgevolgd, dan kan slechts een verdwaalde kogel schade aanrichten, getroffen door de ricochet, zoals Alex overkwam in zijn eigen doelmond.
Maar geen nood, het strijdplan werkt, de opponent wordt moe, kan zich niet laven aan de verschroeide aarde van haar eigen kansloze inspanningen, terwijl de werkers slechts een schild omhoog hoeven houden. Zij hoeven niets te verzinnen, slechts de klappen opvangen en wachten tot het moment daar is.
En dat moment komt altijd.

Rijkaard en Wenger zijn waarschijnlijk geen goede pokeraars, zij gokken teveel op één kaart. Prachtig als je een Flush of een Grote Straat binnenhaalt, maar deze reeksen zijn afhankelijk van het in elkaar passen van alle vijf de kaarten. Lukt het niet, dan wordt je verslagen door een lullig paartje vijven.
Arsenal en Barcelona spelen teveel naar het maximale vermogen van de individuen. Als het middenveld en de aanval goed en op tijd beweegt, met een juiste balsnelheid en controle, dan spelen dit soort elftallen je naar de gallemiezen. Wordt er aan een van de condities niet voldaan, dan resteert welwillend geploeter in de marge.
Barcelona en Arsenal waren vorig jaar terecht de finalisten van de Champions League. Een seizoen lang prachtig voetbal. Dit jaar fungeerden zij slechts in een bijrol en konden zij hun naam en faam te weinig waarmaken.
Dan val je af.
Terecht.
Er zijn misschien geen beteren, wel anderen.