Het is zaterdagochtend 18 november, kwart voor zes in de vroege ochtend. Krantenjongenstijd, maar ik ben wakker. We staan op het punt om naar het ziekenhuis te gaan om te bevallen, althans mijn wederhelft dat is, het bevallige gedeelte heb ik al negen maanden achter mij. De krant wordt nog even naar het katern Sportwereld opengeslagen en daar treft mij het nieuws: Puskas overleden.

Ik ben opgegroeid met Ferenc Puskas. Niet letterlijk, mijn bouwjaar is van 1968 en toen was de Hongaarse baltovenaar al gestopt met voetballen, maar middels de overlevering die alleen de Groten ten deel valt: de verhalen. Zodra ik mij een mening begon te vormen over het spel en de deelnemers daaraan (wie is de beste speler?) mengde mijn vader zich in het gesprek: Puskas, zei hij, om te laten weten dat het voetbal niet begon toen ik mij ermee ging bemoeien. Puskas, nooit van gehoord, dacht ik. Met Cruijff, Van Hanegem, Neeskens, Beckenbauer en Gerd Müller (u leest 1974) was mijn parate kennis op niveau aanwezig, voorwaar geen minkukels in het mondiale voetbalspel, zeg nu zelf.
Puskas.
Mijn vader kon aan de bak wat mij betreft, want wie kon er in vredesnaam beter zijn dan bovengenoemde cracks?
Puskas dus.
Een Grootvizier met een fenomenaal linkerbeen. De Galopping Major en zijn Balkanbroeders hadden het onverslaanbaar geachte Engeland in eigen huis met 3-6 vernederd, op het WK van 1954 werd in de groepswedstrijden West-Duitsland zum Teufel gespeeld (8-3). Op het eind van deze afstraffing werd Puskas geniepig door een ex-Gestapo grotendeels gescheiden van zijn fonkelende linkerenkel. De schade was dermate dat hij de halve finale tegen Brazilië moest laten schieten, maar in de eindstrijd tegen wederom de West-Duitsers verbeet hij de pijn en trad aan vanaf het beginsignaal. Hongarije kwam op een 2-0 voorsprong, de zege leek binnen handbereik, maar dat is tegen Duitsers gelijk aan een fata morgana. Met 2-3 gingen onze Oosterburen aan de haal met de buit. Puskas scoorde nog de late gelijkmaker, maar deze werd onterecht afgekeurd wegens buitenspel.
Met naam en faam gevestigd trok Puskas met zijn club Honved Boedapest op toertocht door Europa, vernam van de Russische invasie in Hongarije (1956) en keerde niet terug. Hij werd als deserteur geboekstaafd en tot begin jaren tachtig verbannen uit zijn geboorteland. Nu had de wat corpulente linkspoot nog wat noten op zijn zang en belandde bij Real Madrid. Alhier speelde, of liever gezegd schoot, Puskas zich definitief in de Galerij der Groten. Aan de zijde van Alfredo di Stefano (of andersom, in ieder geval ook geen balmishandelaar) knalde hij driemaal de Europacup I naar Madrid. Zijn grootste en meest memorabele wedstrijd speelde hij tegen Eintracht Frankfurt, dat met 7-3 werd verpletterd, onder meer door vier treffers van Kanonnetje Boem.
Buiten een ongehoord aantal doelpunten (1176 in 1300 wedstrijden, waarvan 83 in 84 interlands) was hij als trainer van Panathinaikos verliezend finalist in de EC I eindstrijd tegen het Ajax, editie 1971.

Ferenc Puskas, ik wil u een drietal minder bekende anekdotes niet onthouden.