Evander Sno.
Wie?
Inderdaad.

U en ik spitten waarschijnlijk veel voetbalgerelateerde lectuur door, het sportkatern in een krant, wat digitaal nieuws en de sportprogrammatuur op televisie. Zodoende weten wij nog wel wie Evander Sno is. Of hebben zijn naam ergens terloops horen vallen. Een hele hoop mensen zegt deze naam helemaal niets. Terwijl zij wel naar voetballen op televisie kijken, en als Oranje aantreedt wordt er steevast de avond vrijgehouden.
Het wordt een vervelend onderwerp, telkens weer hetzelfde deuntje. Nu is Evander Sno de flavour of the week in het selectiebeleid van bondscoach Marco van Basten. Letterlijk maar een handvol potjes Schots voetbal (waar hebben we het over?) in de jonge benen en hup, in de voorselectie voor Oranje. Het wordt/is te belachelijk voor woorden, al langere tijd, maar Van Basten maakt van het A-merk Oranje een onbeduidend merkloos product. Onlangs verwoordde de ex-keeper van Roda JC, PSV, Glasgow Rangers en enkele interlands, Ronald Waterreus, de mening rondom Oranje onomwonden: in tegenstelling tot wat de media naar buiten brengt (Iedereen houdt onder Van Basten weer van Oranje), houdt men helemaal niet van Oranje. Het vertoonde spel is ondermaats en het selectiebeleid roept continu vraagtekens op. Voorheen had een speler een flinke staat van dienst alvorens hij voor Oranje in aanmerking kwam, nu zijn twee corners voldoende om te worden geselecteerd.
Daar wringt de schoen. Oranje moet niet bereikbaar zijn voor iedereen. Spelers in de eredivisie moeten helemaal niet het idee krijgen dat ze in the picture staan bij Van Basten cum suis, alleen ongekende topprestaties moeten de aandacht trekken.

Ibrahim Afellay, nog een speler die de vaderlandse bloedarmoede een gezicht geeft. Een lichtgewicht techneut van PSV, die, ondanks dat hij zijn volledige leven op Hollandse grond heeft doorgebracht, het moeilijk vindt om te kiezen tussen Oranje en het Marokkaanse elftal. Die zal het Wilhelmus niet in zijn aderen laten stollen, die heeft geen Oranje streep in de voet tot hier en niet verder. Oranje is geen dienstplicht, maar een kwestie van graag of helemaal niet. Niet dus wat betreft Afellay.

David Mendes da Silva, het derde wonderkind in de kristallen bol van de bondscoach. De oren nog nat van de ontgroening bij AZ na een aardig potje pleinvoetbal tegen een vaderlands niemendalletje is deze breekbare teenslipper eveneens een mogelijke opvolger van Johan Neeskens (om maar eens een ex-international te noemen). Ik gun die jongen alle goeds van de wereld (zo ben ik), maar voor het vaderland zou het wellicht beter zijn als alle ligamenten in zijn knie (om het even welke) vakkundig werden gemolesteerd door Steven Gerrard van Liverpool (zo ben ik ook). Waarom, vraagt u zich af? Om een voorbeeld te stellen dat Van Basten niet met nichterige ballerinaatjes moet willen aantreden in de wereld die topvoetbal heet.

Het wordt erg irritant, maar Van Basten moet zijn beslissingen eens laten stoelen op zijn zelfverklaarde mening omtrent voetbalkwaliteiten. Hij bouwt inmiddels al bijna tweeëneenhalf jaar aan een elftal dat voor dominant en aanvallend voetbal moet gaan zorgen, maar daar is al die tijd nog geen sprake van geweest. Met inmiddels dertig(!) interlands onder zijn bewind heeft Oranje zijn ongeslagen status alleen maar tegen B en C-landen bewerkstelligt. Zodra een land met een beetje potentieel aan spelers aantrad kon Oranje direct de biezen pakken. Zesentwintig debutanten in twee jaar. En er staan er weer drie te trappelen om het haasje te worden. Bankzitters van AZ, PSV en Celtic.
Zo langzamerhand is er nog maar één het haasje: de Oranjefan.