AC Milan sust je in slaap, geeft je het idee dat je beter bent en dan... Een pijnscheut. Je voelt je shirt warm worden, warm en klam, klef, nattig. Je wordt licht in je hoofd, kijkt vertwijfeld om je heen en ziet dat je net wordt losgelaten uit een omhelzing door een andere man. Je kijkt in zijn ogen en je prevelt met stokkende adem: Brutus… Kille ogen van Russische makelij kijken terug, gevoelloos. Het rijmt niet, de persoonlijke omarming en de zakelijke blik. Waar blijven die voorzichtig euforische gevoelens van daarnet? Waarom ben ik niet meer zo blij? Waarom is het hier zo’n heksenketel? Waarom al die herrie? Je voelt aan je buik en kijkt vervolgens naar je handpalm. Bloed. Veel bloed. Hoe kan dat nu? Omringd door vrienden en collega’s, geen vuiltje aan de lucht, geen wolkje aan de hemel en toch voel je nu duidelijk het leven afscheid nemen van jou. Niet veel later, verdoofd door onbegrip en lichamelijke malaise zie je de collega van daarnet weer naderen. Weer een omhelzing, weer een stekende pijn, maar minder fel dan even tevoren en bij het loslaten kijk je in een vriendelijke glimlach. Boven de mond daalt de gevoelstemperatuur met rasse schreden. Weer die bevroren blik. Je kijkt weg van de ijskoude ogen en belandt in een rood en zwart inferno van beweging. Geschreeuw en gejoel, een fluitje klinkt, een tunnel opent zich. Voor de derde maal voel je de arm van de collega om je heen. Ditmaal kijkt hij vriendelijk uit zijn ogen, anders dan daarvoor. Alsof de tijd het lot van ons beiden heeft bezegeld. Er is geen weg meer terug, de collega gaat door, ik blijf hier. This is the end klinkt zacht door mijn verder reeds van ratio verlaten ziel. Ik vraag zijn naam, hij toont een gulle lach, draait zich om en loopt met geheven armen naar een menigte uitzinnigen. Hij lijkt mij niet te verstaan … of toch? Een laatste kakafonie aan geluid galmt vervormt achter mij aan door de wit verlichte tunnel: Sheva, Sheva.

AC Milan versus Olympique Lyonnais liet zich dinsdagavond aanschouwen als een opera. Een schijnwereld werd ons op het netvlies vertoond, een schouwspel dat ons bijna volledig de kille werkelijkheid deed vergeten. Lyon had het betere van het spel, Milan miste haar voornaamste degen in het tweegevecht. Andriy Shevchenko, topscorer van deze editie van het kampioenenbal met acht treffers, was onzichtbaar. Alle aandacht ging uit naar de man met de motoriek van een marionet, Filippo Inzaghi. Hij doelpuntte uit een voorzet van meest succesvolle (ex)international van dit moment, Clarence Seedorf: 1-0. Niet veel later maakte de opvolger van Vieira, Makelele of Gattuso, de ex-Vitesse speler Mahamadou Diarra weer gelijk: 1-1. De wedstrijd bleef in evenwicht, de tijd duwde Lyon naar een winnend resultaat en een historische plaats in de halve finale.
AC Milan leek machteloos, de Rossoneri konden het spel niet maken en liepen vast in de Franse raderen. And now, my friends, the end is near. Houllier, de Franse coach, laat zich verleiden door de Italiaanse kunst van het schouwspel, denkt en voelt zich een winnaar en wisselt zijn ploeg cruciaal naar de verdoemenis. Een aanvaller verlaat het toneel voor een extra verdediger. Deze zal de ingevallen Maldini gaan bewaken. Alle aandacht gaat overal naartoe, aan alles lijkt gedacht, er kan niets meer fout gaan. Olympique houdt zich niet langer meer bezig met het eigen spel, maar gaat zich richten naar de opponent. Cruijff deed de verplaatsing van de accenten fijnzinnig optekenen: Italianen, ze kunnen niet van je winnen, maar je kunt wel van ze verliezen.
Ze winnen even later ook niet van Lyon, Lyon verliest vlak voor tijd van ze. De onzichtbare man velt de Fransen met een stiekeme dolksteek, verborgen onder het masker van onkunde. Shevchenko schutterde 85 minuten lang in San Siro, bijna het volledige tweegevecht ging aan hem voorbij, als er iemand in aanmerking kwam voor een wissel was het de Oekraïener. En toen niemand het zag stond hij vrij, hij schoot, trof twee palen en Kaka deed de rest: 2-1. Houllier en de zijnen proefden een metalen smaak in hun mond, niet de smaak die bij een overwinning past. Nogmaals verdwijnt het lemmet van Sheva diep de buikholte van Lyon: 3-1.
Het doek valt.
Applaus.
Sheva, Sheva.