Er is iets vreemds aan de hand met Pierre van Hooijdonk. Misschien is het wel gewoon menselijk, neemt hij de zaken met de nakende winter van zijn carrière in zicht wel wat nonchalanter op en gedraag hij zich minder gejaagd dan een jong talent aan de vooravond van zijn sterrendom, maar Pierre loopt maar zo’n beetje rond bij Feyenoord. Als je de sfeertekening van Sierd de Vos bij Talpa hebt gezien, waarin Pierre , voorafgaand aan de beladen wedstrijd, gezellig door de catacomben van NAC struint en even bijpraat met Pietje, Marietje en Diba en Jenner, dan kun je denken: gezellig toch, die Brabo’s onder elkaar, iedereen is blij met Pierre.
Schijn bedriegt.
Iedereen is er weer ingetuind.

Pierre van Hooijdonk heeft eerst NAC een rad voor ogen gedraaid, waar het eisenpakket van Pi-air exorbitant hoog lag, maar na een half jaar was de emotie (Van Hooijdonk terug op het oude nest!) vervangen door de harde feiten: Pierre presteerde niets meer. Geen vrije trap meer in de kruising, geen repeteervuur op vijandelijke doelen, geen bindende factor maar een splijtzwam in de spelersgroep, omringd door schandknapen. Vriend en trainer Lokhoff kreeg zijn congé, omdat zijn vriend en speler Van Hooijdonk het heilige vuur miste om een vastgelopen kar uit de middelmaat te trekken. NAC was heel wat van plan en Pierre had zich opgeworpen tot de Grote Roerganger van Breda, maar het bleek een groot luchtkasteel.

Tot zover kon ik als neutrale voetbalbezetene nog glimlachen om de luchtfietserij die voetbal heet. Totdat Cees Lok van letter veranderde en binnen korte tijd doorzag wat de meerwaarde was van de machtigste man van NAC, de diplomatieke onschendbaarheid genietende Van Hooijdonk. Lok toonde lef en zette bestuurlijk Breda voor het blok: Pierre op de bank. De nieuwe trainer won en Pierre gooide zichzelf in de uitverkoop.
Het werd Feyenoord.

De neutraliteit mijnerzijds verdween als sneeuw voor de zon, want met Pierre opnieuw in het rood-en-wit werd mijn Feyenoordhart gedwongen om blij te zijn. De UEFA-cupwinnaar, de speler die een hogere moyenne aan scoren uit vrije trappen heeft dan Maradona, de eventuele naam voor mijn eerstgeboren zoon (het werd een dochter).
Van Hooijdonk is een speler met enorm veel invloed en dat zijn spelers waarmee een club omzichtig moet omgaan. Ze kunnen je selectie maken, maar ook breken. Persoonlijk ben ik altijd wel gecharmeerd van de jongens boven het maaiveld, maar de kunst schuilt in duidelijkheid. Maai je al het gras voor hun voeten weg, of schoffeer je hen publiekelijk, dan kun je maar beter van betrekking veranderen, want er zal niet gerust worden voordat je poten volledig zijn doorgezaagd.
Nu lijkt Feyenoord trainer Erwin Koeman duidelijk aan Van Hooijdonk kenbaar te hebben gemaakt dat hij gehaald is voor de bank.
Pinchhitter, meer niet.
Prima, zegt Pierre en loopt zich warm. Hij is immers invaller.
Tegen Heracles (77’ voor Castelen, 0-4 voorsprong), tegen Ajax (83’ voor Kalou, 3-1 voorsprong), tegen NEC (61’ voor Hofs, 1-0 achter) en tegen NAC (86’ voor Kuyt, 3-1 voorsprong). Van de vier invalbeurten is die tegen NEC logisch, een achterstand moest met kracht worden omgebogen. Vier spitsen in plaats van drie. De andere wissels gaan nergens over.
Pierre heeft blijkbaar gegarandeerde speeltijd. Welke wisselspeler heeft de garantie dat ie nog binnen de lijnen verschijnt? Wat is dit voor padvinderij? Loopt ie anders weg? Wordt ie boos? Erwin Koeman verdedigt zijn wisselbeleid met de reden dat Pierre wel warm moet blijven voor als het om het echie gaat. Wat een nonsens. Die andere wissels kunnen dus nooit ingebracht worden omdat ze wedstrijdspeeltijd ontberen? Waar trainen ze anders voor? Castelen en Kalou waren zichtbaar ontevreden toen zij het veld, al was het maar voor even, moesten ruimen voor De Man van Toen. En Kuyt, die uitpuffend op de bank in de vier resterende minuten een zege ziet verdampen, kan ook niet tevreden zijn geweest met de wissel voor Pierre.

Pierre vindt het leuk om nog even bij een grote club rond te hangen, maar hij zal de kar niet meer trekken. All players are equal, but some are more equal than others. Van Hooijdonk wil en krijgt de égards waar hij denkt recht op te hebben. Obligate invalbeurtjes om zijn gezicht nog even aan het plebs te tonen, jullie mogen mij nog even toejuichen, kom trainer, geef de mensen wat ze willen: mij zien. En Koeman, hoe nuchter ook, heeft moeite met de status aparte van Pi-air en geeft hem wat hij wil. Met alle risico’s van dien voor de rest van spelersgroep, want basisspelers zijn niet blij met Pierre en wissels al helemaal niet.
Dat gaat nog rotten in de Kuip.