Hoe zwaar weegt de stem van het volk? Als de supporters zich beginnen te roeren, is het dan gedaan met de trainer? Haalt Ronald Koeman het einde van het seizoen? En Robert Maaskant? Henk Wisman? Ruud Gullit?
Zijn de punten allesbepalend?

Robert Maaskant verliest week na week met Willem II, verkeert in het rechterrijtje en roemt het intellect van voorzitter Vullings, want er wordt niet aan zijn stoelpoten gezaagd. Ondertussen staat Maaskant wel tot 1 uur s’nachts op het parkeerterrein van de Tilburgse club de aldaar verzamelde boze supporters te woord, want echt blij is de achterban niet met de povere resultaten.
Maaskant is het prototype gladjanus, een Arie Haan zonder patjepeërschap. Hij ligt goed in de sponsorhome, de businesslounge en de bestuurskamer, hij weet dat PR de helft van de richting van het carrièrepad bepaalt. Een moderne voetbalmanager, verbaal sterk en goed bewust van de diverse krachten die in de voetballerij het spel bepalen.
Hoe gehaaid Maaskant echter ook is, als Willem II niet gauw wat aansprekende zeges van de mat wegsleept is het gedaan met de best geklede trainer van de eredivisie. Maaskant zal zich geen interview met Hans Kraaij jr. te hoeven laten welgevallen, daarvoor werkt zijn image te goed, maar Willem II zal de gevolgen van een slecht seizoen langer blijven voelen.

Henk Wisman verliet (middels tussentijds ontslag) afgelopen seizoen de zinkende Volendamse Heen en Weer voor het promoverende Den Bosch. De twee clubs wisselden van wacht in de eredivisie, en Wisman laat ook dit seizoen zien dat hij een club van de wal in de sloot kan krijgen. Natuurlijk had Den Bosch pech om in de slotminuten in de ArenA toch nog twee doelpunten te moeten incasseren van een zwalkend Ajax, maar dat neemt niet weg dat Den Bosch geen recht op punten hàd. Of de selectie te weinig kwaliteit herbergt om in de de hoogste klasse te blijven lijkt te worden geboekstaaft, dat Wisman (twee jaar terug nog geroemd door Co Adriaanse als een vakman met aanvallend voetbal) door de fanatieke Bosschenaren nog niet aan de hoogste boom is opgeknoopt (figuurlijk, we willen geen kamervragen van Balkenende) mag gerust opmerkelijk gevonden worden.

Wisman hoeft enkel en alleen punten te halen, desnoods schriftelijk, om zijn conduitestaat van wat laureaat te voorzien. Maaskant moet méér, namelijk herkenbaar voetbal, maar in deze fase van de competitie neemt ook Willem II en haar aanhang genoegen met punten.
Hoe anders liggen de kaarten geschud voor Ruud Gullit en Ronald Koeman. Gullit heeft het voordeel dat de supporters van Feyenoord minder verwend zijn dan die van zijn collega Koeman, en dus is voor het gros van de sympatisanten van de Rotterdamse club een wekelijkse driepunter voldoende. De manier waarop is in de havenstad van ondergeschikt belang: sexy voetbal met Gullit of via het betonvlechten van begin jaren ’90 onder Wim Jansen, meedoen om de landstitel, dat telt. Geen woorden, maar daden.
Ronald Koeman krijgt na 10 minuten tegen Den Bosch in de eigen ArenA te maken met fluitconcerten en witte zakdoekjes. De Ajax-supporters zijn hem zát en laten duidelijk weten dat Koeman over de houdbaarheidsdatum is. Twee landstitels ten spijt, het laatste half jaar is het spel van Ajax niet om aan te zien. Langer al niet, maar een glimmende schaal op het Leidseplein vergoedt veel. Niet alles, en dat krijgt de trainer van Ajax nu voor zijn kiezen. De aanhang heeft teveel kinnesinne in de pers moeten vernemen, al tracht Koeman dit nog te verbloemen met de drogredenatie dat het bij een club als Ajax moet rommelen. Het rommelt te lang en te vaak. Het rommelt teveel tussen spelers en trainer, tussen bestuur en trainer, tussen media en trainer, en nu tussen publiek en trainer. Ajax is een rommeltje geworden en dat pikken de supporters niet langer.

In de tijd van Swart, Keizer en Cruijff was de recette de levensader van de club. Slecht voetbal betekende minder toeschouwers en dus minder inkomsten. Iedere wedstrijd moest men gewoon aan de bak. Sinds de intrede van de sponsoring en dus de loskoppeling van de toeschouwersopbrengsten met de begroting heeft Jan Publiek minder stem in het kapittel. Toch legt een clubbestuur wel degelijk het oor te luisteren bij de tribunes, want een stadion vol ontevreden toeschouwers is geen reclame naar de sponsors toe.
Net zo min als slecht voetbal.

Een eredivisietrainer krijgt uren zendtijd om zijn falen te bedekken met de mantel der liefde en het verleggen van de schuldvraag. Supporters van een zwalkende club moeten het hebben van enkel gemor in en rond het stadion. En alleen op wedstrijddagen. Geen wonder dat zij zich dan dus laten horen.

Wie heeft de langste adem?